Słowa Tatiana Mukhametshina
Od niepamiętnych czasów, w czterdziestym piątym roku
Czyjś dziadek nie wrócił z wojny.
I na tych, z którymi poprowadził kłopoty,
Zaskoczony patrząc od ściany.
I nie może zrozumieć i nie może zapytać,
Oddał życie za co.
Jeśli następny pojawi się ponownie w czarnej ramie powieszonej
Zdjęcie jego wnuka.
Powstrzymaj:
Jak dobrze, że przeżyłeś,
Pić do kropli ciszy.
Wciąż jesteś taki młody,
Ale starsze niż my wszyscy na jedną wojnę.
Na ogromnej ziemi, która by go nie poprosiła,
Zawsze pomagał, jeśli mógł,
Ile w nim odwagi i siły pasuje,
To słowo jest krótkie - Dług.
I znowu nasi goście są nieznajomi pod niebem,
Gdzie w górach burza grzmotów,
I znowu, czyjaś matka jest niespokojna
Spójrz w oczy listonosza.
Wszyscy dbamy o nasze lasy i pola,
I dla świata wszystko nie jest tajemnicą,
Co na tej bezsennej planecie Ziemi
Ponad rosyjską odwagą.
Nasze dni powszednie i święta, on straże,
I znowu rzadko pisze z wojny.
Wracajcie, chłopaki, raczej do domu,
Potrzebujesz nas tutaj jeszcze bardziej!
